قير پليمری

مدتهاست كه ثابت شده است قيرهاي معمولي ديگر پاسخگوي نياز جاده اي ما نبوده و نمايش خوبي ندارند پس بايد از يك بيندر با خواص برتر استفاده شود. ايم امر موجب مي گردد تا فواصل زيادي بين روكش ها زياد گردند. براي حل اين معضل از قيرهايي كه بصورت پليمري اصلاح شده اند. خصوصا آنها كه داراي رزين ترموپلاستيك الاسترمري مي باشند توصيه گرديه است. همين موضوع باعث شده كشورهاي مختلف اروپايي از مدت ها به فكر استفاده آسفالت هاي اصلاح شده با پليمر افتاده اند تا بتوانند به نيازهاي ترافيكي خود پاسخ دهند. البته نوع پليمر مورد استفاده در هر كشور متفاوت است. اما رزين هاي ترموپلاستيك الاسترمر اكثريت قاطع، اصلاح كننده هاي قيري را شامل مي شوند. آمارها نشان مي هد كه قيرهاي اصلاح شده با موفقيت كامل براي كاربردهاي جاده اي بالغ بر 25 سال مورد استفاده قرار گرفته اند. بخصوص در دهه 80 ميلادي.

خواصي كه پليمرهاي ترموپلاستيك الاسترمر در بتن هاي آسفالتي ايجاد مي نمايد عبارتند از:

1- چسبندگي عالي

2- عملكرد در محدوده بالا و پايين

3- ازدياد طول عمر و قابليت الاستيسيته

4- انعطاف پذيري بيشتر در دماي پايين

5- مقاومت بهتر در مقابل حركت و تغيير در دماي بالا

6- كاهش حساسيت دمايي

7- بهبود در استحكام كششي

8- افزايش مدول سفتي در دماي بالا

آنچه در استخراج پليمر و قير با اهميت است آن است كه نحوه استخراج پليمر و قير بايد بصورتي باشد كه پليمر در فاز آروماتيك قير متورم و در مواردي محلول گشته و پس از انجام اختلاط مناسب در دماي صحيح به شكل كاملا يكنواخت در قير پراكنده شود. عوامل موثر در اختلاط قير و پليمر به شرح ذيل مي باشد:

1- تركيب شيميايي قير

2- تركيب شيميايي پليمر

3- سايز ذرات

4- دماي اختلاط

5- زمان اختلاط

6- درصد پليمر

7- نحوه اختلاط

مزاياي استفاده از قيرهاي پليمري كه مهمترين عامل استفاده در بهينه سازي آسفالت و درزگيري تركهاي جاده اي است عبارتنداز:

– دوام آسفالت پليمري در برابر آب

– مقاومت مخلوط آسفالت پليمري در مقابل تغيير شكل هاي شياري (Rutting)

– انعطاف پذيري در دماي پايين

– مقاومت نسبت به پيرشدگي با اكسيژن و اشعه (UV)

و مهمترين موارد مصرف قير پليمري در راهسازي عبارت است از:

– آسفالت هاي حفاظتي

– بازيافت

– رويه هاي آسفالتي (تويكا)

– درزگيري ترك ها