رابطه بین ضخامت اجرایی و نفوذپذیری روسازی آسفالتی:
1- طبق استاندارد‌ها، حداقل ضخامت لایه باید دو تا سه برابر اندازه اسمی سنگ‌دانه‌ها باشد.
۲- حداکثر ضخامت با توجه به شرایط اجرایی و نوع غلتک‌ها مشخص می‌شود.
۳- طبق استاندارد انیستو آسفالت، وقتی از غلتک ویبره و یا لاستیکی استفاده می‌کنیم، ماکزیمم ضخامت مجاز لایه به‌صورت قابل توجهی افزایش پیدا می‌کند. معمولا ضخامت لایه به ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلی‌متر محدود می‌شود.
۴- هرقدر ضخامت لایه آسفالتی زیادتر باشد، به علت آنکه حرارت را در مدت زمان بیشتری در خود نگه می‌دارد، زمان لازم برای تکمیل تراکم قشر و در نتیجه حصول تراکم نسبی مشخصه، زیادتر است.
۵- وقتی ضخامت اجرایی افزایش پیدا می‌کند، پتانسیل نفوذپذیری کاهش پیدا می‌کند.
۶- برای رسیدن به نفوذپذیری مناسب، مقدار ۳ تا ۵ برای نسبت ماکزیمم ضخامت اجرایی به بزرگترین اندازه اسمی مصالح سنگی پیشنهاد می‌شود.
۷- زمانی که پتانسیل سردکنندگی شرایط محیطی افزایش می‌یابد(دمای پایین هوا، دمای پایین اساس، وزش شدید باد) افزایش ضخامت اجرایی توصیه می‌شود.
روسازی راه، سازهای است که روی بستر طبیعی و یا اصلاح شده، با هدف بوجود آوردن یک سطح هموار و در عین حال با ایمنی کافی برای استفاده کنندگان از راه و فرودگاه، احداث می گردد.
هدف اصلی از اجرای روسازی، کاهش تنشهای ناشی از بار چرخ خودروها به میزان قابل تحمل برای خاک بستر، با افزایش سطح باربر میباشد. جهت طرح و محاسبه ضخامت روسازی راه باید رفتار خاک بستر و لایه های روسازی را تحت شرایط عبور ترافیک تعیین نمود و مشخصات مصالح و ضخامت لایه ها را نیز میبایست آنچنان انتخاب نمود که در طی دوره طرح قابلیت تحمل ترافیک مورد نظر را تحت شرایط مختلف دارا باشند.